Rozdział 5

      Dotarcie z Central Parku na Upper East Side jeszcze nigdy nie zajęło jej tak mało czasu. Najczęściej spacer zajmował jej około dziesięciu minut, ale tym razem biegła zatrzymując się jedynie na przejściach dla pieszych i tak była pod swoim wieżowcem po niecałych pięciu minutach. Jakby to miało pomóc jej uciec od poczucia winy i wrażenia skołowania. Jakiś głosik w jej głowie cały czas mówił, że okłamała Alana. Ale co miała zrobić? Przecież nie mogła mu powiedzieć. Może nie była do końca pewna czy go okłamała, chyba po prostu nie powiedziała mu prawdy, co nie zmieniało faktu, że i tak czuła się z tym okropnie. On nigdy by jej nie okłamał, nigdy! Tylko tak czy tak nie mogła postąpić inaczej. On był Przyziemnym, nie powinien wiedzieć, oczywiście nie chciała go narażać. Wciąganie jeszcze jego w tą historię byłoby z jej strony aktem czystego egoizmu.

      - Smerfie? - Jace ściągnął ją na ziemię delikatnie szturchając ją w bok. Spojrzała na niego wzdychając cicho. Szedł obok niej sprawiając wrażenie obojętnego na dosłownie wszystko. Niechętnie musiała przyznać, że jej pierwsze wrażenie odnośnie niego było jak najbardziej prawdziwe. Jace przypominał jej anioła. Jego włosy w świetle słońca wydawały jej się złote, oczy były w tym samym kolorze, a kiedy udało jej się przyjrzeć im dokładniej była prawie pewna, że dostrzegła w nich małe ogniki, jakby w tęczówkach chłopaka płonęły ogniska. Pod względem wyglądu był na swój sposób idealny. 

      - Smerfy znasz, mugolu? - Odpowiedziała przekornie, chociaż bez cienia jakichkolwiek uczuć w głosie. W tej chwili Jace jej zwisał i powiewał obojętnie jak bardzo irytujący starał się być. Nagle dotarło do niej, że jej obecne życie właśnie się skończyło. Alan był ostatnią, cienką więzią łączącą ją ze zwykłym światem, a przed kilkoma minutami sama ją zerwała. Zrozumiała, że względna normalność była jedynie kruchą iluzją najwyraźniej stworzoną przez jej matkę. Tylko po co? Skoro wiedziała czemu po prostu nie była szczera? I czemu nagle zniknęła zostawiając ją samą w tym nowym świecie? Dwa dni wcześniej była jedynie zwykłą dziewczyną z wybujałą wyobraźnią. Ale najwyraźniej to nie było jej życie, to nie był jej świat. 

      - Znam, całkiem przypadkowo. Poza tym ten twój Przyziemny cię tak nazwał. - Jace odpowiedział jej szybko, ale w ciągu tych kilku sekund przez jej głowę zdążyło przelecieć tysiące myśli. Uświadomiła sobie, że stała jak wryta przed drzwiami do wieżowca obracając klucze w dłoni. Zauważyła, że na słowa Jace'a Alec nagle uparcie zaczął wbijać wzrok w pękniętą płytkę chodnikową. Mało ją interesowało co Nocni Łowcy mają do Smerfów, jej życie wyglądało właśnie jak klub po piątkowej imprezie. Puste pomieszczenie, w którym panował kompletny chaos. Oczywiście klub dało się posprzątać, a jej życiowy burdel od tak nie zniknie. 

      - Czego chciałeś? - Westchnęła cicho otwierając wejście na klatkę schodową. Prawie automatycznie ruszyła do windy, jakby właśnie wracała do domu po bardzo irytującym dniu w szkole. 

- Zapytać czy wszystko z tobą w porządku. - Słowa Nocnego Łowcy sprawiły, że zatrzymała się w półkroku i obejrzała na niego. Co jak co, ale tego nie spodziewała się od Jace'a. Jej mózg zaczął pracować na wyższych obrotach. Co powinna odpowiedzieć? Nie powie prawdy, na pewno nie. To byłaby kompletna kompromitacja. Przyznawanie się do słabości nigdy nie leżało w jej naturze, robiła to jedynie w skrajnych sytuacjach, a przynajmniej się starała.
- Och, jak najbardziej. Przecież codziennie okłamuję najlepszego przyjaciela udając, że jestem jak najbardziej normalna. - Odparła po chwili wahania i starając się nie zwracać uwagi na Jace'a ruszyła do windy.
     Chciałaby po prostu przestać myśleć, wyłączyć się, chyba jeszcze nigdy nie pragnęła czegoś bardziej. Myślenie o Alanie po prostu ją bolało. To było jak bardzo nieprzyjemne drżenie po lewej stronie klatki piersiowej. Od teraz już nic nie będzie takie samo, nie będzie mogła się cofnąć. To było pierwsze z wielu kłamstw, które najprawdopodobniej padną z jej ust. "Zobaczymy się... kiedyś" - Czy to też było kłamstwem? I przez co? Przez jej matkę. Kochała ją, ale równocześnie mogłaby ciskać w nią piorunami za jej wszystkie kłamstwa. Była wściekła do granic możliwości. Lata kłamstw i po co? Żeby zostawić ją samą z tym bajzlem na głowie?! Gdyby jej matka była szczera nie miałaby problemu, nigdy nie musiałaby okłamać Alana, nie musiałaby wcale kłamać i nie czułaby się tak podle!
     - Rozumiem, że jesteś wściekła, ale zabijanie drzwi wzrokiem nie jest fair. - Jace zmaterializował się obok niej jak cholerny ninja.  Był prawie jak jej kot, nigdy nie wiedziała gdzie się czaił. Jednak tym razem nie zareagowała tak gwałtownie, jak w metrze. Chyba powoli przyzwyczajała się do tego bezgłośnego przemieszczania się. Prawdopodobnie niedługo ona też mogłaby poruszać się równie cicho, w końcu była taka jak oni.
      Tym razem zamiast odpowiedzieć po prostu zignorowała blondyna i weszła do windy. Nie miała ochoty na rozmowy chociaż równocześnie chciała krzyczeć ze złości. Była wściekła bo jej matka wiedziała wszystko, a przez wszystkie lata robiła z niej idiotkę. Zawsze widziała to, co powinna widzieć, a przynajmniej tak jej się wydawało, a jej rodzicielka uparcie twierdziła, że to tylko skutki wybujałej wyobraźni.

***

      Po tym jak Shai wręcz uciekła z Central Parku Alan już nie potrafił się uspokoić. Tak jak nigdy nie przeszkadzało mu jej zachowanie tak teraz nie potrafił przestać go roztrząsać. Ona zachowywała się jakby coś ukrywała, Shailene nigdy nic przed nim nie ukrywała! Sama jej ucieczka i wiadomość o porzuceniu szkoły były dla niego niepojęte. Nigdy nie kochała szkoły, ale to... Nie, ona nie rzuciłaby szkoły, znał ją od dziecka i wiedział, że nigdy by tego nie zrobiła. To było jak patrzenie na nią i równocześnie na inną osobę. Niby nic się nie zmieniło, ale jednak coś było na rzeczy. I jeszcze ci dwaj chłopacy, którzy przyszli za nią. Od początku wydali mu się jacyś podejrzani. Miał dziwne przeczucie, że obaj mogliby w jednej chwili wyciągnąć noże, a on nie miałby z nimi szans. Był zwinny i nawet silny, ale znacznie lepiej radził sobie z łukiem niż z walką kontaktową. Od kiedy Shai zadawała się z takimi typami? 

      Kolejnym problemem było to, co zobaczyła. On też zobaczył nimfę, ale tylko on powinien ją zauważyć. Shai była śmiertelniczką, inna opcja nie istniała. Nie powinna w ogóle nic zauważyć. Wiedział, że niektórzy śmiertelnicy byli w stanie dostrzegać prawdziwą naturę świata, a ona czasami widywała różne dziwne rzeczy, ale zawsze odnosił wrażenie, że to tylko złudzenie. Prawda była taka, że widywała coś, czego on nie potrafił zobaczyć. Na przykład ludzie o niebieskiej skórze, oni nie istnieli. Poza tym gdyby potrafiła przejrzeć Mgłę na pewno nie mógłby jej zaczarować. Coś było zdecydowanie nie tak.
      Zaczął zbierać swoje rzeczy dochodząc do wniosku, że i tak teraz już nie wysiedzi w jednym miejscu, za dużo myśli krążyło mu po głowie. Jego natura zaczynała dawać o sobie znać i nadmiar pytań rodzących mu się w głowie wywoływał nadpobudliwość. Nigdy nie stwierdzono u niego ADHD ani nic w tym stylu, jednak zdarzało się, że dokuczał mu nadmiar energii. Gdyby był taki, jak inne osoby jego pokroju na pewno nie mógłby robić tego, co właśnie robił. Nie wysiedziałby tyle z gitarą. Z drugiej strony wpływ na to mógł mieć jego ojciec... A z resztą, czy to było ważne?
      Podczas drogi do domu zmuszał się, żeby nie zawrócić na Upper East Side. Może Shai jednak coś mu wytłumaczy. Mogła też wpaść w kłopoty... Nie, nikt nie próbowałby jej porwać, stwierdziliby, że znoszenie tego niebieskowłosego stworzenia nie jest warte okupu. Patrząc na to z drugiej strony nie mieszkała tam tylko ona. Może jednak dowiedziałby się czy powinien się martwić o incydent z nimfą. Bądź co bądź nie był wielkim specjalistą co do zastosowania Mgły i jej działania, ale jedno wiedział na pewno - żaden normalny człowiek nie zobaczyłby prawdziwego obrazu, a tych, którzy umieli przejrzeć Mgłę nie dałoby się oszukać. Jego przyjaciółka była kimś innym.
      Shailene Ravenscar, dowiem się kim jesteś, chociaż miałbym iść za to do Tartaru.

***

      Mieszkanie wyglądało tak, jak zawsze. Na wieszakach w holu wisiało kilka bluz, jej czarna, skórzana kurtka i kilka rzeczy należących do Arianne. Buty leżały porozrzucane, najprawdopodobniej przez Syriusza, który próbował zemścić się za pustą miskę. Kiedy zrobiła krok w stronę salonu prawie od razu została pociągnięta w tył przez Jace'a i Aleca, jakby obaj w tym samym momencie pomyśleli o powstrzymaniu jej. 

      - A o co teraz chodzi? - Burknęła z miną rozkapryszonego pięciolatka. Była w swoim mieszkaniu, nie mieli prawa jej zatrzymywać! 

- Zastanów się trochę. Twoja matka znika, ciebie ścigają demony, myślisz, że to tylko przypadki? - Odpowiedział jej Jace. Z jego twarzy zniknął ten niezwykle irytujący uśmieszek, teraz był skupionym i gotowym do ataku Nocnym Łowcą. 

- Ktoś może ciebie szukać, nie wiadomo czy nie zastawił pułapki. - Dodał Alec z równie poważną miną.

      Niechętnie musiała przyznać im rację. Ale po cholerę ktoś miałby polować akurat na nią? Przecież w gruncie rzeczy nie znaczyła zupełnie nic, do niedawna nie wiedziała nawet kim naprawdę jest. No do tej pory tego nie wiedziała, ale pół prawdy jest lepsze od całkowitej niewiedzy. Poza tym co komuś z tego, skoro nadal nie było z niej żadnego pożytku? Jednak wspomnienie potwornych, żółtych ślepi demona było silniejsze. 

- Może i macie rację, ale to jest mój dom, nawet nie myślcie, że pozwolę wam grzebać w moich szafach. - Westchnęła patrząc to na jednego to na drugiego. Wolała nie myśleć co się stanie, kiedy któryś z nich wejdzie do jej pokoju. - I nie mam zamiaru stać tu jak kołek. - Dodała szybko.

- Kobieto, wykończysz mnie swoimi wymaganiami! - Jace westchnął cierpiętniczo. 

- Tak bardzo mi przykro. - Odparowała Shai. - Jestem u siebie, w razie czego zdzielę demona garnkiem. 

      W końcu stanęło na tym, że ona sprawdzi kuchnię, Alec sypialnię jej matki, a Jace salon, resztą (czyli jej pokojem) mieli zając się później. Oczywiście w kuchni nic się nie zmieniło. Nawet w zlewie zastała dokładnie te same naczynia, które były w nim piątek rano. Tak, jakby przez cały ten czas mieszkanie stało puste. Nawet jeżeli coś tutaj się stało, nie został po tym najmniejszy ślad. 

      Chociaż nie widziała w tym żadnego celu zaczęła przeszukiwać szafki i szuflady. Miała szukać wszystkiego, co mogło wydać jej się podejrzane. Jakby jej matka trzymała bombę atomową w lodówce. Arianne mogła ją okłamywać co do jej pochodzenia, ale Shai chciała wierzyć, że niczego więcej przed nią nie ukrywała. Mimo to przeszukiwała szafki centymetr po centymetrze. Znalazła jedynie garnki, naczynia i sztućce. Poza tym w lodówce były jagody, które upatrzyła sobie przed wyjściem do szkoły. Wyciągnęła owoce i już chciała wyjść, kiedy zobaczyła coś pod lodówką. Najwyraźniej nie zauważyła tego wcześniej ponieważ drzwi zasłaniały jej widok. Odstawiła jagody na blat i zaintrygowana schyliła się po tajemniczy przedmiot.

     Wysunęła spod lodówki tajemnicze coś. Było to coś podobnego do białego bumerangu. Zakrzywiony przedmiot miał długość jej przedramienia, a po obu stronach wygrawerowane były znaki kształtem przypominające zwierzęta, przedmioty lub po prostu dziwne bohomazy. Zmarszczyła brwi przyglądając się temu. Wiedziała, że na bumerangu, jak postanowiła roboczo nazywać ten przedmiot, były hieroglify, chociaż nigdy nie znała ich znaczenia. Mimo to wpatrywała się w nie uparcie, jakby podświadomie próbowała coś z tego zrozumieć. Ostatecznie jedynie rozbolała ją głowa. 

      Postanowiła na razie się nad tym nie zastanawiać, wzięła jagody i bumerang po czym opuściła kuchnię. Oczywiście zaczęła pochłaniać owoce. Zanim Alec i Jace pojawili się w holu, a nastąpiło to kilka minut później, zdążyła zjeść już ponad połowę. 

- Znalazłam jakiś egipski bumerang i niezwykle groźne jagody. W tym drugim przypadku postanowiłam spacyfikować je przez zjedzenie. - Powiedziała unosząc na nich wzrok. 

- Od razu ogłośmy wszystkim demonom, że jeżeli nadal będą łamały Prawo pożre je niezwykle groźny niebieskowłosy stwór. - Rzucił niby to od niechcenia Jace.

- Fuj! Nie ruszę tego, demony muszą smakować okropnie! - Shai udała, że się krztusi.

- Skąd wiesz? Próbowałaś? 

- Nie, ale skoro jeszcze nikt nie spróbował zrobić czegoś w stylu potrawki z demona, albo demonoburgera to jednak o czymś to świadczy. 

      Przerwało im głośne miauczenie i zaskoczony okrzyk Aleca. Chyba po raz pierwszy zgadzali się, bez słów. Shai szybko odstawiła jagody i bumerang po czym razem z Jacem pobiegła do jej pokoju. Doskonale wiedziała, co właśnie się stało i nie mogła ukryć rozbawienia. 

- Alec! - Zawołał Jace wpadając do pokoju.

- Syriusz! - Zawtórowała mu Shai wręcz wpychając go do środka.

      Alec stał po środku pokoju praktycznie na jednej nodze. Po drugie sycząc i prychając wspinał się kot o czarnej najeżonej sierści. Syriusz najwidoczniej schował się pod jej łóżkiem, a kiedy zobaczył obcego zaatakował. Ewentualnie był na tyle niezadowolony z pozostawienia go samemu sobie, że atakowałby każdego, kto znalazł się w jego polu widzenia. 

- Niech to zostawi mojego parabatai! - Syknął do niej Jace sięgając do paska, sygnalizując jej, że jest gotowy bronić Lightwooda przed zmasowanym atakiem pazurów.

- Pewnie się wystraszył. Alec, nie ruszaj się, zdejmę go. - Westchnęła z niekrytym rozbawieniem.

     Zbliżyła się do Aleca najostrożniej jak potrafiła. Chłopak zamarł w bezruchu, jedynie Syriusz nadal wbijał pazury w jego udo i głośno fukał. Kto wie, może wyczuł od niego coś podejrzanego? Z resztą Syriusz miewał swoje humory. Shailene delikatnie złapała kota unieruchamiając mu przednie łapy i ostrożnie, ale stanowczo odciągnęła go od Lightwooda. Syriusz zaburczał ostrzegawczo, ale kiedy odsunęła się z nim do łóżka wyraźnie się uspokoił. Rzucił Alecowi pogardliwe spojrzenie i zeskoczył na kołdrę zwijając się na niej w kłębek. 

- Łowcy demonów, a nie wiedzą jak poradzić sobie z kotem. - Zaśmiała się cicho obracając się w ich stronę. 

- To był demon nie kot! - Odparł Jace patrząc na futrzaka spod przymrużonych powiek. - Alec, nic ci nie jest? - Dodał szybko przenosząc wzrok na swojego parabatai. Chłopak w odpowiedzi pokręcił głową.

- To tylko kilka zadrapań. - Stwierdził posyłając blondynowi krótki uśmiech.

      Po tym krótkim incydencie zajęli się przeszukaniem pokoju. Pomieszczenie nie było największe, ale Shai całkowicie wystarczało. Pod jedną ze ścian stało łóżko, drugą zajmowały szafa, biurko i kilka półek wypełnionych książkami i zapisanymi zeszytami. Resztę przyozdobiła plakatami, ulotkami z kina i własnymi "rysunkami" bądź ulubionymi cytatami. Biurko oczywiście było całe pokryte długopisami, wyrwanymi kartkami i innymi przyborami do pisania bądź rysowania. Tablica korkowa już dawno zniknęła pod jej wytworami. Sama uważała, że nie były najwyższych lotów, raczej przeciętne, ale nie aż tak straszne. Mimo to kiedy zobaczyła, że Alec zbliża się do biurka cała się napięła.

      - Nie, nie, nie! - Pisnęła podbiegając do chłopaka, ale było już za późno. Chłopak akurat podniósł jeden z obrazków leżących luzem na blacie i przyjrzał się mu po czym przeniósł zaintrygowany wzrok na nią. Poczuła, że robi jej się goręcej. Czemu akurat ten?! No czemu?! Miał tyle do wyboru... Czemu padło akurat na ten przedstawiający Erena z Levim*?!

- Ciekawy... Ciekawy motyw. - Odezwał się po chwili milczenia. Shai wywróciła oczami i stanęła przed nim zadzierając głowę.

- A co? Masz coś do gejów? - Zapytała patrząc wyzywająco prosto w jego niebieskie oczy.

      Alec z miejsca poczerwieniał i uciekł od niej wzrokiem. Jace w tej samej chwili oderwał się od przeglądania zawartości jednej z szuflad i stanął za swoim parabatai jak stróż pilnujący, żeby nic nie stało się z jego podopiecznym.

- Nie. Nie to miałem na myśli. - Wymamrotał chłopak nadal unikając jej wzroku. - To znaczy... Ja... 

- Smerfie, co to za bazgroły? - Sytuację uratował Jace, który zaczął przeglądać inne rysunki. 

     Spojrzała na wskazane przez chłopaka "bazgroły", w których znowu rozpoznała hieroglify. Nie potrafiła powiedzieć skąd się wzięły, wcześniej nigdy ich nie widziała. Była pewna, że nie rysowała hieroglifów! Ale w takim razie skąd one się wzięły? Jej matka nigdy za specjalnie nie interesowała się jej rysunkami, poza tym nie miała powodu, żeby dorysowywać na nich hieroglify. W takim razie, skąd one się wzięły.

- Hieroglify, muszę ci tłumaczyć co to jest? - Odpowiedziała starając się ukryć zdezorientowanie. Znowu zaczynała ją boleć głowa.

- To wiem. Pytam się skąd one się tu wzięły. - Powiedział powoli i dobitnie.

- Ja... Ja nie wiem. - Wymamrotała cicho.
      Im dłużej wpatrywała się w hieroglify tym bardziej bolała ją głowa. Znaki robiły się zamazane, jakby ktoś rozcierał kredę na tablicy. Poczuła zawroty głowy, jakby jej mózg zaczął wirować. Musiała oprzeć się o blat biurka, ale powoli traciła władzę w dłoniach i jej palce po prostu ześlizgnęły się z krawędzi. Głosy Jace'a i Aleca mieszały się w jeden niewyraźny bełkot. Przez jedną straszną chwilę czuła się jakby zawartość żołądka podchodziła jej do gardła, jednak to po jakimś czasie minęło. Uniosła głowę i popatrzyła prosto w złote oczy Jace'a. A później wszystko przesłoniły czarne plamy. Zalała ją ciemność i poczuła się jakby spadała w niekończącą się otchłań.

***

*No musiaaaaałam xD

Ugh... Przepraszam za lenistwo mojej weny i samej mnie. Wiem, że strasznie się obijałam, praktycznie cały miesiąc. Najpierw moja wena poszła się włóczyć nie wiadomo gdzie, a później, kiedy wróciła na naprawdę krótką chwilę stało mi się co się stało i wpadłam w niezwykle przybijający dół. No i tak to wyszło, naprawdę przepraszam. Jeszcze pisałam to potwornie długo ponieważ moja ukochana kotka co chwila mnie rozpraszała (kochane stworzenie, gardzi wszystkimi poza mną <3 ). Mam nadzieję, że nie jest tak źle, jak mam wrażenie, że jest. Długość... No jako tako. Około 5 pełnych stron Worda.
Chciałabym w końcu podziękować Eveline Dee za wykonanie dla mnie pięknego szablonu <3 Dziękuję, jesteś kochana.
No i na koniec nie zostaje mi nic więcej, jak prosić o komentarze.