Rozdział 1

     Obudziło ją światło słoneczne padające jej prosto na twarz. Ciągle obiecywała sobie, że w końcu namówi kogoś, żeby pomógł jej przestawić łóżko. Zawsze o tym zapominała, a jakże cudowne pobudki porażeniem jej wzroku przez słońce były karą za sklerozę.

     Westchnęła cicho otwierając oczy i usiadła na łóżku odgarniając z twarzy włosy w kolorze jasnego nieba. Najchętniej zostałaby pod ciepłym kocem i spała, ale niestety, trzeba było iść do szkoły. Kolejne osiem godzin spędzi w klasach pełnych innych uczniów, z których większość skróciłaby o głowę. Czy to normalne, że w otoczeniu zwykłych osób w jej wieku budził się w niej instynkt mordercy? 

     W końcu, po kilku długich minutach walki z własnym lenistwem zwlekła się z łóżka i wyciągnęła z szafy ubrania. Oczywiście najpierw pół zawartości półek musiała na nią wypaść bo po co układać ciuchy? Wystarczy je gdzieś upchnąć. Cudownym trafem ubrała się w niesamowicie krótkim czasie i po dziesięciu minutach wyszła z pokoju ciągnąc za sobą torbę z książkami. Rozbudziło ją głośne, oburzone miauczenie. Z opóźnieniem uświadomiła sobie, że nadepnęła kotu na ogon. 

- Syriusz... Przepraszam. - Westchnęła schylając się, żeby pogłaskać zwierzaka po czarnej sierści, ale ten zasyczał, prychną i zniknął za drzwiami jej pokoju. Zawsze manifestując swojego focha chował się pod jej łóżkiem i prychał z pogardą, za każdym razem kiedy się zbliżała. Koty... 

     Zostawiła torbę w przedpokoju i poszła do kuchni. Chciała tylko wypić herbatę i chociaż na chwilę zapomnieć, że czeka ją kolejne kilka godzin bezsensownej paplaniny o rzeczach, które są jej potrzebne do życia jak smartphone kurze. Pokręciła głową przybita własną "kreatywnością". Zdecydowanie potrzebowała herbaty i weekendu. Na szczęście był już piątek, jutro będzie mogła spać ile jej się zachce! 

- Shailene. - Usłyszała głos swojej rodzicielki zaraz po wejściu do pomieszczenia. Lekko drgnęła i obróciła się w stronę stołu, przy którym siedziała jej mama. Powinna już wyjść do pracy, zawsze rano wychodziła najpóźniej o siódmej. Poza tym mówiła tym tonem, który zawsze oznaczał kłopoty, rzadko go używała, ale kiedy już to robiła sprawa była poważna.

- Jak bardzo mam przerąbane? - Zapytała Shai podchodząc do blatu kuchennego, o który zaraz się oparła plecami. 

     Lekko przekrzywiła głowę w bok i przyglądała się matce z mieszaniną zaciekawienia i strachu. Nic nie zrobiła, ale kto wie czy o czymś nie wiedziała? Ludzie często mieli dziwną przypadłość wmawiania jej, że zrobiła coś, czego nie zrobiła.

- Wcale. Musimy porozmawiać. - Odpowiedziała Arianne kładąc na stole białą kopertę. Shai zauważyła to, jednak ani na chwilę nie odrywała wzroku od matki. Były do siebie bardzo podobne, te same niebieskie oczy, ten sam wzrost, dokładnie identyczne rysy twarzy, Arianne miała włosy w kolorze ciemnego blondu, jej były kiedyś trochę jaśniejsze, do czasu, aż zaczęła farbować je na niebiesko. Jedyną różnicą był kolor skóry, Arianne miała ładną miedzianą karnację, a ona była po prostu blada. 

- I myślisz, że to mnie uspokoi? "Musimy porozmawiać." To zawsze nie wróży nic dobrego. - Westchnęła dziewczyna wywracając oczami.

- Muszę wyjechać. - Przerwała jej Arianne nie patrząc na córkę. Dłonie mocniej zacisnęła na brzegach koperty. - Za kilka dni, nie wiem na jak długo. 

     Shai zacisnęła usta i wbiła wzrok w okno za plecami matki. Od dawna tego nie słyszała. Pięć lat, dokładnie tyle minęło od ostatniego razu. Nie musiała pytać gdzie, zawsze do Aleksandrii. Nigdy nie dowiedziała się czemu ani po co. Nawet nie była pewna czy pytała. To było jak dziury w pamięci, coś się nie zgadzało, zawsze kiedy miało paść to pytanie nagle wszystko się rozmywało, jakby tego nie było. Miała nadzieję, że więcej ten temat się nie pojawi. 

- Jak to nie wiesz? Zamierzasz mnie zabrać albo chociaż powiedzieć po co tam lecisz? - Zapytała w końcu twardo wpatrując się w panoramę Manhattanu.

- To nie takie proste. Jesteś na tyle dorosła, żebyś mogła zostać sama, ale jeżeli cokolwiek by się stało, nieważne co, jeśli zauważysz coś dziwnego, ktoś będzie o ciebie pytał weź to i idź pod adres na kopercie. - Odpowiedziała Arianne nie zwracając uwagi na ostry ton córki i przesunęła kopertę w jej stronę.

- A co tam będzie? - Zapytała dziewczyna przenosząc wzrok na kopertę. 

- Nieważne, po prostu tam idź. 

- Świetnie, jeszcze więcej tajemnic. Zaraz pomyślę, że jesteś w jakiejś mafii. - Westchnęła Shai biorąc kopertę ze stołu.

~~~

    Obudziła się z potwornym bólem głowy. Mało pamiętała z ostatnich wydarzeń. W pierwszej chwili mogłaby przysiąc, że jeszcze minutę temu rozmawiała z mamą, ale mgliście docierało do niej, ze to był tylko bardzo realistyczny sen, a raczej wspomnienie. 

- Myślisz, że żyje? - Usłyszała nieznajomy głos.

- Nie gadaj bzdur. Na pewno nie żyje, przecież wszystkie trupy oddychają. - Odezwał się drugi nieznajomy, chociaż jej wydawał się już bliższy.  "Jesteś bezpieczna." Tak, to ten sam głos. Tylko czy na pewno jest bezpieczna? Wspomnienia docierały do niej powoli, warczenie, żółte ślepia, długie pazury... Ale przecież teraz nikt nie warczał. Tu nie było potworów.

     Jęknęła cicho walcząc z ociężałymi powiekami. Równocześnie spróbowała usiąść, ale przed tym powstrzymała ją silna ręka na ramieniu. 

- Spokojnie. - Znowu ten sam głos. Całą siłą woli otworzyła oczy nie zwracając uwagi na światło rażące ją po tak długim przebywaniu w ciemności. Zobaczyła dwóch chłopaków. Pierwszy, ten który ją przytrzymał, był tym, którego wcześniej prawie wzięła za anioła. Złote włosy, złote oczy i... czarne tatuaże? Zauważyła jeden na szyi znikający pod ubraniem i drugi na jego dłoni przytrzymującej ją za ramię. I blizny, cienkie, ledwie widoczne. Drugi chłopak stał oparty o przeciwległą ścianę. Nawet z tej odległości zauważyła, że jego oczy są niebieskie.

- Gdzie jestem? - Zapytała zachrypniętym głosem. Oparła głowę na poduszce i wbiła wzrok w złotowłosego.

- W Instytucie, powinnaś wiedzieć skoro sama tu przyszłaś. - Odpowiedział odsuwając się od niej.

- Wiem tyle, że zwariowałam. - Mruknęła podciągając się na łokciach. Tym razem nikt jej nie powstrzymał, więc usiadła próbując rozruszać zesztywniałe kończyny. Kiedy marzyła o wyspaniu się nie to miała na myśli.

- Ewentualnie masz Wzrok. - Wtrącił beztrosko złotowłosy.

- Ewentualnie nie mam pojęcia co się dzieje. - Odparła zirytowana nie tyle jego zachowaniem co brakiem informacji.

- Też chcielibyśmy wiedzieć. Musisz wziąć pod uwagę, że przyszłaś tu ścigana przez demona, bez niczego, nawet nie znamy twojego imienia... - Pierwszy raz odezwał się ten niebieskooki. Naprawdę byłoby jej łatwiej gdyby znała imiona.

- Shailene. - Wszedł mu w zdanie ten pierwszy.

      Shai prawie od razu spojrzała na niego marszcząc brwi i poczuła, że naprawdę zaczyna go nie znosić. Znalazł jej legitymację szkolną i teraz od tak ją sobie oglądał!

- Shailene Ravenscar, szesnaście lat, urodzona dziesiątego lipca, zamieszkała na Upper East Side... - Zaczął czytać.

      Nie! Nie wytrzymała. Nie chodziło tyle o jej dane co, o zdjęcie w legitymacji, nienawidziła wszystkich swoich zdjęć do jakichkolwiek dokumentów. Poderwała się z łóżka nie zwracając uwagi na protest swoich mięśni, które jeszcze były zesztywniałe, i rzuciła się w stronę chłopaka.

- Blondynka? - Uniósł brew spoglądając na nią jakby porównywał jej obecny wygląd ze zdjęciem.

- Jace... - Wtrącił się drygi z chłopaków podchodząc bliżej.

- Obecnie niebieska blondynka, jakiś problem? - Odparła zabierając swoją własność.

- Mogliśmy cię wziąć za faerie. - Wzruszył ramionami Jace.

     Nie odpowiedziała mu, wepchnęła legitymację do tylnej kieszeni spodni i rozejrzała się. Zauważyła swoją kurtkę przewieszoną przez oparcie krzesła. Teraz raczej do niczego się nie nadawała z resztą jak cała reszta jej rzeczy. Nie miała ze sobą nic poza tym, co zostało w kieszeniach, była sama...

- Przepraszam. - Powiedziała cicho przysiadając na brzegu łóżka. - Pewnie zrobiłabym to samo... - Dodała.

- Nieważne. - Wtrącił się niebieskooki. - Tłumaczyć się będziesz później. Jace, wezmę ją do biblioteki, ty chyba miałeś inne plany. - Posłał chłopakowi połowiczny uśmiech i skinął na Shailene. - Bierz swoje rzeczy i chodź.

      Chcąc, nie chcąc musiała wykonać polecenie. Z resztą teraz najbardziej zależało jej na tym, żeby dowiedzieć się czegokolwiek. W obecnym momencie jej życie wyglądało jak jedna, nieskładna mieszanka niewiadomych. Potwory, demony, kościoły, dziwni ludzie pod jej szkołą, a wszystko zdawało się krążyć wokół białej koperty ukrytej w kieszeni jej kurtki.

     Wyminęła Jace'a, zabrała resztki swojej kurtki i ruszyła za chłopakiem. Była świadoma, że Jace odprowadza ich wzrokiem.

~~~

Zjebałam, wiem, przepraszam ;-; Nienawidzę pisać tych pierwszy rozdziałów, zawsze wychodzą mi najgorzej. Naprawdę przepraszam, obiecuję się poprawić. Sama nie wiem czy pisać w trzeciej osobie czy w pierwszej. Za pomysł na imię bohaterki dziękuję Dianie. Nie wiem co jeszcze pisać. No to do napisania.